زندگی روی خط تعادل

یاد گرفته‌ام که درون عصبانی نیاز به نوازش و رسیدگی دارد. اما از آنجا که بهانه‌گیر و لجوج است به هر چیزی راضی نمی‌شود و آرام نمی‌گیرد. بنابراین باید مثل یک بچه به دنبال راهی گشت که خوشحالش کرد. روزهایی که می‌بینم عصبانیتم دارد سرک می‌کشد از خودم می‌پرسم چه چیزی همین الآن می‌تواند من را خوشحال کند؟ یک فیلم کمدی، یک آهنگ ملایم، زنگ زدن به یک دوست، پیاده روی؟ اگر امکانش باشد حتما آن کار را برای خودم انجام می‌دهم و اگر نه به خودم قول می‌دهم در اولین فرصت آن کار را انجام بدهم.

مواظبت از خود، اگر تبدیل به یک عادت بشود نقش مهمی در آرامش درونی و کاهش عصبانیت دارد. مواظبت خوب خوردن و خوب خوابیدن و نظافت نیست. بلکه توجه به نیازهای روحی و ذهنی است. یک جاهایی لازم است کاری کنیم که از آن لذت ببریم و به قصد لذت بردن آن را انجام بدهیم. شاید آن لذت به سادگی نوشیدن یک چای زیر آفتاب ملایم پاییز باشد یا بر اساس سلیقه خرید کردن، مهمان دعوت کردن یا حتی آشپزی کردن باشد. برای ابراز توجه لازم است لیستی از کارهایی که از انجام آن لذت می بریم بنویسیم و خودما را شرطی کنیم که در طول هفته حتما یکی از آنها را به طور مرتب تکرار کنیم.

مثلا کارهایی که دوست دارم

خوردن قهوه با شکلات در حالی که از پنجره نسیم خنک پاییزی میاد تو

قدم زدن روی برگ خشک درختها

دوچرخه سواری

رفتن به کوه

..

بعد سعی می کنم برای انجام آنها وقت بگذارم و مرتب انجامشون بدم و سعی کنم همانقدر که از تصورشون لذت می بردم، از انجامشون هم لذت ببرم.